Natuur en kanonnenvlees in de Solent

Op de terugweg blijven we plakken in de Solent. Beschut water tussen het eiland Wight en het vasteland van West Sussex. Het zeilersmekka aan de Engelse zuidkust.

In de charmante haven van Yarmouth meren we vast aan de goedkopere en rustige steiger ten noorden. Daar tegenover staat geen walstroom, water en wandeltoegang tot de stad. Voor dat laatste pompen we de mini op. Dirk roeit als een gek doorheen de haven, vooral met tegenstroom. Kris zit vooraan en commandeert. Yarmouth ligt aan de zuidoostkust van het eiland Wight, een wandel- en vakantieparadijs.

Met onze stevige schoenen vastgesjord kruipen we in de bus naar de Needles. Onderweg passeren we de weide van het Isle of Wight Festival 1970. Dat ‘Engelse Woodstock’ lokte toen 600.000 fans. Ze genoten van een van de laatste optredens van Jimi Hendrix, enkele weken voor hij in Londen overleed. Verder traden ook The Who, The Doors, Jethro Tull, Leonard Cohen, Miles David en The Moody Blues op. Wij waren toen 15 jaar maar de muziek en hippietijd van toen heeft ons altijd blijven bekoren!

De Needles

Prachtige vergezichten

Onderweg naar Freshwater Bay

De Needles vormen de uiterste westpunt van Wight. Altijd spannend om hier met de Amaryllis langs te zeilen. Veel stroming, ondiepten en golven. Vandaag bewonderen we de naalden van bovenuit en wandelen de noordkust af tot Freshwater Bay. Spectaculaire vergezichten zijn ons deel. Beneden stuiten we op Dimbola Lodge. Daar woonde vanaf 1860 de Victoriaanse fotografe Julia Margaret Cameron. Ambitieus en vrij van geest was ze voor op haar tijd. Ze probeerde in haar werk schoonheid te vangen: “I longed to arrest all the beauty that came before me and at length the longing has been satisfied”. Veel bekende figuren passeerden voor haar lens. Door lange belichtingstijden of het opzettelijk onscherp stellen creëerde ze een suggestie van vaagheid en intimiteit. Temidden van oude fototoestellen en portretten houden we tea time.

Natuur overal

Stappen op Wight

Veel bekijks onderweg

De Solent

Na vele kilometers stappen op Wight hijsen we de zeilen en wenden de steven naar Portsmouth. We meren vast naast een historisch lichtschip dat dienst doet als bar en doucheruimte. Bovenop het poepdek hebben we een prachtig uitzicht over de stad. De Spinnaker Tower is 170 meter hoog en verwijst naar de band die de stad heeft met de zee.

Zicht op Portsmouth van op het lichtschip

Spinnaker Tower

Met de ferry gaat het de dag erop naar de overkant. We landen aan de Gunwharf Quays. Vroeger eigendom van de Navy waar de vloot werd bewapend. Nu getransformeerd tot een prestigieus winkelcentrum aan de waterkant.

De Navy is nooit ver weg

Verderop bezoeken we het indrukwekkende HMS Victory. Ze liep in 1765 van stapel in Chatham. HMS staat voor His Majesty’s Ship. Alleen al voor de constructie van de zware spanten en dubbele huidbeplanking kapte men 2500 volwassen bomen van een eeuw oud! Ecologisch minder interessant. In totaal draagt ze 5468 m2 zeildoek. De lengte van haar tuigage bedraagt bijna 42 km.

Het schip had 850 opvarenden en 102 gietijzeren kanonnen aan boord. Een overbevolkte moordmachine van 69 meter lang. Mankracht en kanonnenvlees met hopen. Om het anker te lichten waren 260 mannen nodig. Bij slecht weer stonden 150 mannen aan de pompen te zwoegen om binnendruipend zeewater te verwijderen. Pompen of verzuipen was de boodschap. Bij de Amaryllis hanteert 1 man (Dirk) 1 spons voor maximaal een halve liter bilgewater na een dagtocht.

De HMS Victory speelde een belangrijke rol in de Slag bij Trafalgar. Een vloot van de Britse Royal Navy, geleid door Admiraal Nelson vanop de HMS Victory, vernietigde op 21 oktober 1805 een groot Frans-Spaanse eskader bij kaap Trafalgar voor de Spaanse kust. De Britten verzekerden zich zo voor een periode van meer dan 100 jaar van alleenheerschappij over de zeeën. Hierdoor konden zij en niet de Fransen een wereldrijk uitbouwen dat India, Canada, Hongkong en Singapore omvatte.

HMS Victory

Slapen in hangmatten

5000 kaloriën per dag

Kanonnenvlees

Overbevolkte moordmachine

Het wordt tijd voor de Amaryllis om de steven te wenden naar het thuisland. Er is slecht weer op komst. We geraken tot in Eastbourne. Daar waait het zeil bijna uit de lijken.

Het is wachten op stilte na de storm om via Dover naar Nieuwpoort verder te zeilen. Dan zit de fantastische reis van 2019 er op. Fijn dat jullie met ons een stukje in zee zijn gegaan! We wensen jullie een behouden vaart. Zeilersgroeten van Kris en Dirk.

We wensen jullie een behouden vaart!