De ene kaap na de andere

Vanuit Dover richten we de steven naar het westen. De Engelse zuidkust blijft steeds aan stuurboord. Rechts dus. Langs die kust bevinden zich heel wat beruchte kapen. Het zijn rotsen of landtongen die zich ver uitstrekken in zee en zorgen voor turbulent water en hogere windsnelheden.

Onder invloed van de zon, de maan en de aarddraaiing beweegt de hele massa water in het Kanaal continu: eb en vloed, hoog en laag water, springtij en doodtij, stromingen tot wel 4 knopen. Weet je nog dat 1 knoop 1,852 km/u is?

Dirk rekent het telkens zo uit dat we de stroming mee hebben als we de kapen ronden. Dit betekent dat in Dover de trossen los gaan om 4u30 want van 4 tot 8u staat de stroom westelijk. In de goede richting. De mooie zonsopkomst krijgen we er gratis bij. De platte kaap van Dungeness ronden we om 7u20. De wind steekt op, de motor gaat uit en we laveren tegen de wind in tot Eastbourne. Daar vinden we een veilige haven.

Van Dover naar Portland Bill

De reis vordert gestaag, de ene kaap na de andere passeert de revue. Bij elke kaap een verhaaltje.

Beachy Head

Beachy Head ligt net achter het hoekje van Eastbourne. De krijtrotsen, met een hoogte van 162 meter behoren tot de hoogste van Engeland. Sinds de 15de eeuw is de rots berucht om het feit dat veel mensen met zelfmoordplannen er naar beneden springen. Naar schatting zo’n 20 per jaar.

Selsey Bill. In de smalle vaargeul tussen rotsen en zandbanken steekt de westenwind plots op tot 5 Beaufort. Met een sterke stroom uit de tegenovergestelde richting zorgt dit voor hoge, korte golven.  De Amaryllis steigert als een bokkige hengst. Bakken water aan dek. We houden het roer in het water en geraken veilig in de Solent.

De Needles

De Needles. Voor een keer zit de wind in de goede richting en zeilen we lekker langsheen de Needles. De westelijke uitloper van het eiland Wight. Mooi bij rustig weer, verraderlijk bij storm.

St Alban Head

Sint Alban Head. Van Poole naar Weymouth passeren we deze ogenschijnlijk rustige kaap. Door het mooie weer en onze doortocht rakelings langs de kliffen ontlopen we stroomrafelingen, draaikolken en brekende zeeën. Maar het venijn loert om de hoek: Lulworth Firing Range. We doorkruisen een belangrijk oefengebied van het Britse leger. Wordt de Amaryllis gekelderd door een kanonnier van Her Majesty’s Armed Forces? De strijdkrachten hebben de op twee na hoogste uitgaven van elke leger in de wereld en zijn dus niet te onderschatten. Maar wat blijkt? Na 17u stopt de werkdag en het schieten. De Amaryllis bereikt ongedeerd de overkant!

Portland Bill

Portland Bill. Om onze trajecten goed voor te bereiden gebruiken we de Shell Channel Pilot van Tom Cunliff. Een soort reisgids voor zeevarenden. Die omschrijft Portland Bill zo: “Portland Race is the most dangerous extended area of broken water in the Englisch Channel, overshadowing even Barfleur, the madness of Ouessant and the Race of Alderney. Quite substantial vessels drawn into it have been known to dissapear without a tracé.”
Om in rustig vaarwater te blijven adviseert de auteur om niet verder dan 150 meter langsheen de kaap te varen. Best spannend! Kris heeft de nacht voor de passage onrustig geslapen. Haar waanbeelden blijken  ongegrond en de Amaryllis bereikt veilig het mooie Dartmouth. En wat een ontvangst!

Tot slot. De invloed van een goede vrouw aan boord mag niet onderschat worden. Aan boord zeggen we dit zo: een vrouwenhaar trekt meer dan een marszeil.

Veilige aankomst in Dartmouth

Wat een welkomstcomité!