Na de kanaaleilanden zetten we koers naar huis. We gaan er met volle zeilen op af en houden er de vaart in. Dat de wind uit het westen komt helpt enorm. Elke dag leggen we een traject af dat varieert tussen de 70 en 18 zeemijlen. Over het langste van Cherbourg naar Le Havre zeilen we 10 uren, het kortste van Dunkerque naar Nieuwpoort vergt 3,5 uren. Schipper Dirk rekent telkens goed uit dat we de stroom ten gevolge van het getij mee hebben. Ter hoogte van Cap La Hague bedraagt die immers 6 knopen!
Weet je nog dat 1 knoop gelijk is aan 1 zeemijl per uur en dat die zeemijl gelijk is aan 1,852 km?
Denk je dat stuurvrouw Kris 10 uren aan een stuk de helmstok vastgrijpt en daarmee de Amaryllis op de juiste kompaskoers over de golven stuurt om ons doel te bereiken? Dat doet ze niet. Ze delegeert naar James. Kijk maar hoe die het er vanaf brengt.
Onderweg stuiten we op opmerkelijke beelden. In Le Havre duikt een olifant op als we de pier naar de jachthaven ronden. Een man torst er sinds 18 juli het dier op zijn rug. In perfect evenwicht!
À l’origine van Fabien Mérelle
Als we in Nieuwpoort kuieren langs het vernieuwde Fabreplein staan we plotseling oog in oog met een gouden schildpad van enorme afmetingen. Ze wordt bereden door een kleine man die erg op Jan Fabre lijkt. Daarbij verzinnebeeldt hij de gedachte dat mensen levenslang zoeken naar een utopia. Een ode aan de verbeelding.
Searching for Utopia van Jan Fabre
Zwemmen doen we naast het indrukwekkende kunstwerk ‘Men’ op een golfbreker aan het strand. Ruiters te paard in oorlogvoering. Ze verdwijnen en verschijnen op het ritme van het getij. Alsof een vergeten veldslag aan zee in brons werd gegoten.
Men van Nina Beier
In Nieuwpoort blijven we plakken. Lou, het kersverse kleinkind, komt op bezoek. We tillen hem op de Amaryllis en kweken voorzichtig zeebenen. Er is vooral interesse voor de moederborst en de geborgenheid van een lichaam.
Lou op het strand in de armen van Mummu
De dag erop trekken we met de kusttram naar de Westhoek. Het natuurgebied ligt geprangd tussen De Panne en de Franse grens. We genieten van het indrukwekkende duinenlandschap, ploeteren door veel los zand en struinen over het grenspad naar zee. We zetten een laatste keer voet op Franse bodem. Met de westenwind in de rug waaien we op het brede strand almaar dichter naar huis.
Sahara in de Westhoek
Westenwind in de rug
6 Reacties op “Ode aan de verbeelding”
Mooie reisverhalen! En nog mooiere foto’s Om bij weg te dromen.
Spijtig dat aan alle mooie liedjes een eind komt he. Maar nu kunnen jullie volop genieten van je gezin en het Belgische weer.
En waarschijnlijk zullen er snel plannen rijpen voor 2019 zeker?
Knuffel
Thuis met een hoofd vol mooie herinneringen en weer wat ervaring rijker. Die James, is die wel te vertrouwen ?
Het pakje van Lou, is dat toeval of er voor gedaan ?
En ben ik de enige die dat opmerkt of heeft iedereen dat gezien ?
Wat een mooie reis hebben jullie weer gemaakt. .maar het allermooiste is de kleine Lou in de armen van oma…geniet er samen van..we hopen jullie snel weer als buren te mogen begroeten in de Vlije..laatste loodjes. .x
welbedankt om ons te laten meegenieten van jullie heerlijke reis via jullie mooie foto’s en verslagen. Volgend jaar behoren we terug tot jullie schare trouwe lezers 🙂
beste groetjes
eddy & ml
Wat fijn: je mailbox openen en een mailtje van puffin.be zien!
En het is weer prijs: kunst, natuur en een glunderende oma met een prachtige kleinzoon. Een veilige thuiskomst en heel erg bedankt voor de mooie blog. XXX
dat zag er weer uit als ‘een snoepreisje’ (waarvoor af en toe wat moet gewerkt worden … 😉 ). Zaaalig! Geniet alvast van de voorbereidingen van jullie volgende tocht en wij kijken uit naar bijgaande blog! 🙂